Zapomniana? No, nie wiem. Od kilku lat obserwuję wzrost popularności Zarah Leander. Urodziła się (chyba?) w 1907 roku w Szwecji. Potem był Wiedeń i świat. Niestety, stała się gwiazdą UFA, koncernu, który rządził hitlerowskim przemysłem filmowym (kreowano ją na następczynię Grety Garbo i Marleny Dietrich, kiedy wyjechały do Hollywood). Miała publiczność u stóp aż do 1943 roku. Gdy zaczęły się alianckie naloty na Berlin, dzięki najwyższym protekcjom, wróciła do rodzinnej Szwecji. W ojczyźnie przyjęto ją lodowato, jako hitlerowskiego szpiega. Niemieckie gazety z kolei pisały, że z powodu żydowskiego pochodzenia wysiedlono ją z Niemiec. Została bez ojczyzny, bez przyjaciół , bez pracy. Dopiero w 1959 roku  dwa nowe filmy i spektakle w Wiedniu przypomniały „boską Zarah”. Jej głos stał się jeszcze niższy. Krytycy francuscy uważali , że „pod koniec życia śpiewała jak Szalapin”. Dziś wraca z zapomnienia. Dziwne życie i fascynująca artystka.

Jeżeli macie ochotę na odrobinę wyrafinowanej muzyki, sięgnijcie po płytę „Adela”. Znajdziecie na niej wysmakowane połączenie fortepianu z gitarą, na których grają Aleksander Dębicz i Łukasz Kuropaczewski. W trzech utworach towarzyszy im kontratenor Jakub Józef Orliński. Tytuł krążka pochodzi od pieśni Rodriga, która stanowi emocjonalną kulminację programu duetu. Nad całym zresztą albumem unosi się południowy duch. Na przykład Sonata-Toccata d-moll K. 141 Domenico Scarlattiego została opracowana w ten sposób, żeby wyeksponować jej hiszpańskie korzenie. W innych utworach znajdziemy ślady flamenco czy ducha Almodovara. Dobrze się tego słucha.

Lhasa De Sela urodziła się 27 września 1972 roku w Big Indian w stanie Nowy Jork, zmarła na raka 1 stycznia 2010 roku w Montrealu. Pierwsze lata życia spędziła podróżując po Ameryce wraz z meksykańskim ojcem-pisarzem i amerykańską matką-fotografką oraz trzema siostrami. Gdy miała 13 lat, zaczęła śpiewać w knajpach w San Francisco (m.in. piosenki Billie Holiday). Wśród mistrzów wymieniała: Toma Waitsa, Cuco Sancheza, Marię Callas i Jacques’a Brela. Co za zestaw! Tyle notka biograficzna. Wydała zaledwie trzy płyty. A przecież kryje się za nimi jedna z najbardziej utalentowanych piosenkarek naszych czasów. Nadzwyczaj skromna, delikatna i - tajemnicza. Zaprasza nas w swój świat, od którego nie można się oderwać. Kiedy słuchamy jej płyt, wciąż budzi w nas wielki żal, że istniała tak krótko i nie mogliśmy wędrować razem z nią dłużej. Jaka szkoda!

Legenda. Ikona. Wspaniała aktorka i piosenkarka. W Polsce znana głównie z burzliwego związku z Mickiem Jaggerem, uzależnienia od narkotyków, tułania się wśród bezdomnych i zapaści psychicznych. Wszystko to prawda. Jednak córka Evy von Sacher-Masoch (tak, tak, z „tych” Masochów, spokrewnionych z Habsburgami) i filologa, ale i brytyjskiego szpiega, prof. Roberta Glynna Faithfulla jest jedną z najoryginalniejszych artystek naszych czasów. W teatrze była Iriną w „Trzech siostrach”, Julią w „Romeo i Julii”, Ofelią w „Hamlecie”. W kinie grała z Delonem, Orsonem Wellesem, Hopkinsem. Współpracowali z nią najwybitniejsi: Lou Reed, Badalamenti, Nick Cave, Leonard Cohen. Wielka artystka! Już legenda. A przecież mimo swoich 70 lat wciąż zaskakuje.

Album oparty jest na starożytnej greckiej koncepcji ruchu planet. Serce płyty stanowi niezapomniane wykonanie 41. i zarazem ostatniej symfonii Mozarta, zwanej „Jowiszową”. Obok niej znalazła się kompozycja Journey (CP1919) autorstwa Maxa Richtera, która jest inspirowana odkryciem gwiazdy neutronowej. Usłyszymy tu również Koncert skrzypcowy „Concentric Paths” Thomasa Adèsa z solistą Pekką Kuusisto oraz pierwsze nagranie studyjne pieśni Johna Dowlanda „Time Stands Still“. Program dopełnia piosenka Davida Bowiego „Life on Mars”.

Odeszła Ewa Demarczyk. Ileż wspomnień. Była bezwzględnie jedną z największych artystek, z którymi los mnie zetknął. Obdarzała mnie swoją przyjaźnią, pracowałem z nią, mogłem obserwować, jak w czasie koncertów się spalała. Trudno inaczej nazwać magnetyzm płynący ze sceny. To były tajemnicze misteria, w których ona i publiczność płynęli w jakimś wspólnym transie. Chwile nie do zapomnienia. Pisałem kiedyś: „W teatrze Ewy Demarczyk postacie pojawiają się i nikną, przychodzą by zwierzyć się ze swych udręczeń, najtajniejszych sekretów i pożądań. Artystka stawia ich na scenie, zdając się mówić – rozumiem was i kocham. A do nas zwraca się z prośbą: – wy także ich pokochajcie!”. Kochamy Cię, Ewo. Myślę, że stara maksyma non omnis moriar nabiera teraz nowych znaczeń. Melancholijne pocieszenie: nie wszystko udaje się unicestwić śmierci. Posłuchajcie! Dla Was „Nieśmiertelniki” Bronisławy Ostrowskiej z muzyką Andrzeja Zaryckiego.

Milva i Strehler, Strehler i Milva - nazwiska, które wymuszają gwałtowne serca bicie. W 1986 roku Giorgio Strehler realizuje w Paryżu swoją kolejną „Operę za 3 grosze” Brechta/Weilla i angażuje olśniewającą Milvę jako Jenny, narzeczoną pirata. To jest kreacja genialna. Oczywiście Milva zawdzięcza wszystko wielkiemu reżyserowi i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Bez Strehlera byłaby „tylko” wspaniałą piosenkarką, obdarzoną rewelacyjnym głosem i burzą rudych włosów. Dzięki niemu stała się wyjątkową artystką. Popatrzcie Państwo na jej sztukę gestu, noszenia kostiumu, dykcję, wyrazistość formy… Niebywałe! Fenomenalne