Malarstwo Magdaleny Nałęcz może wciągnąć nas w czarną dziurę smutku, ale też porwać w radosną przestrzeń, w której słychać śpiew ptaków.
Tomasz Westrych pozwala widzom dotykać swoje wykonane z papierowej masy rzeźby. Ciekawe, jaką fakturę będą miały dzieła z cyklu Okna, zainspirowane traumatycznymi przeżyciami związanymi z epidemią koronawirusa.
Nosi jelenia na torsie, maluje abstrakcyjne obrazy, które łączy ze światem biologicznym, i gra koncerty dla pływających w akwariach ryb. Swoją galerię otworzył w starym autobusie, na dachu którego występuje. Piotr Lutyński jest artystą nietuzinkowym.
Ostatnie 10 lat Anna Kaszuba-Dębska spędziła w mrocznym świecie Brunona Schulza. Teraz wraca do pogodnych barw i feministycznego projektu związanego z kobietami, które zasiadały na polskim tronie.
Marek Braun swoich teatralnych projektów nie nazywa scenografią. Woli mówić o rodzącej się w jego głowie przestrzeni, którą wypełniają trójwymiarowe postaci i teatralne znaki.
Multimedialna rzeczywistość jest środowiskiem naturalnym Wojciecha Kapeli. Dzięki temu my także możemy zanurzyć się w wykreowanych przez jego wyobraźnię przestrzeniach.
Do Edyty Dufaj przyciągnęłam mnie jej jedna praca pokazywana w Muzeum Manggha. Teraz już wiem, że nawet potwornie samotne drzewo może być najpiękniejszą formą życia.
Weronika Świętek nie przedstawia estetycznej, przyjemnej wizji natury. Ale może dzięki temu choć trochę uda się jej zmienić świat.
Wychowała go babcia. Chodził z nią po lasach, zbierając kwiaty, muszelki, pióra, korzenie. Dziś te amulety z przeszłości umieszcza na swoich fotografiach, podobnie jak babcię, którą widzi w roli zawieszonego pomiędzy dwoma światami Charona.
Marta Antoniak stosuje nietypową technikę tworzenia obrazów – powstają ze stopionych, plastikowych figurek.
