To nie będzie jedna z opisywanych przeze mnie w tej rubryce wizyt w pracowni artysty. Do prawdziwej pracowni Jacka Madeja nie mogę wejść, ponieważ mieści się ona w sali operacyjnej Szpitala Żeromskiego, gdzie ratuje on zdrowie i życie pacjentów. Tam niespecjalnie da się rozmawiać o sztuce. Ale w moim ulubionym Klezmer Hois już tak.
Gabriela Rosenzweig za sprawą swojej instalacji zabrała nas do salonu z powieści Thomasa Manna, w którym nutka artystycznej dekadencji przenikała się z mieszczańskimi konwenansami.
Kiedy Piotr Patoczka spaceruje ulicami starego Krakowa, wygląda jak każdy przechodzień, który podziwia stare mury miasta. Gdyby jednak został wzięty na cel przez jakiegoś dociekliwego detektywa, ten dostrzegłby w jego oku ledwo zauważalny błysk, trwający może krócej niż jedno mrugnięcie.
Dobiesława Gałę fascynują tajemnicze zjawiska, które odzwierciedla w swoich abstrakcyjnych reliefach. Wyższa matematyka, fizyka, niekończące się ciągi liczb, znaków układających się na kartce papieru w skomplikowane wzory, których sens i logika nie mieszczą się w głowach zwykłych zjadaczy chleba, ale za to potrafią pociągać ukrytą w nich tajemnicą.
Anna Zuzela buntuje się przed traktowaniem ciała jako produktu popkultury. Dlatego jej feministyczna sztuka może wzbudzić u widzów dyskomfort.
Malarstwo Michała Cygana niemal w reporterski sposób przedstawia to, co dzieje się dziś w naszym kraju. W ten sposób artysta sprzeciwia się ograniczaniu swobód obywatelskich.
Ma na imię Bartolomeo, na nazwisko Koczenasz. I dużą potrzebę zmieniania świata, choć czasami ktoś ukradnie mu księżyc. Poznajcie artystę sztuk wizualnych, który zmusza nas do tego, byśmy dostrzegli, jak w Krakowie teraźniejszość przenika się z przeszłością.
Album fotograficzny Czas. Rynek w Krakowie to prywatna opowieść Andrzeja Nowakowskiego o średniowiecznej przestrzeni, która została dana czasowi.
Kraków jest modelką wyjątkową, której nie można się oprzeć. Łączy w sobie klasyczną urodę Cindy Crawford z dziewczęcym wdziękiem Poli Raksy. Tak twierdzi Przemek Czaja, z którego fotografii bije zachwyt nad ponadczasową urodą miasta.
Agata Kus portretuje pokolenie dzisiejszych 30-latków, zestawiając ze sobą zdjęcia i tworząc z nich malarskie kolaże. By dostrzec ich głębsze dno, zaskakujący kontekst, intrygujący symbol, trzeba im się dłużej przyjrzeć i przeczytać widniejące pod nimi tytuły.
