Niektórych to irytuje, ja, przyznam, mam to zboczenie, że ten spleen mnie kręci – lubię listopadowe mgły i smętne poetyckie pieśni w Piwnicy pod Baranami.
Witold Bereś: Krakowski spleen Wojnarowskiej
Ta książka ma odcień czarno-biały, mimo pomarańczowej, rzucającej się w oczy okładki. Magda Huzarska-Szumiec o książce: Anna Kaszuba-Dębska, Bruno. Epoka genialna, Znak, Kraków 2020
„Okazuje się, że nie tylko modne podcasty i vlogi, ale i stare dobre radio – tyle że w formule internetowej – może wciąż być ważnym elementem sceny medialnej. Krzysztof Burnetko: Radio górą przez internet
Wszystko, o czym mówiła, co robiła, jak wyglądała i jak ją widziano – było już napisane w piosenkach. One stały za nią jako dowody jej uczestnictwa w życiu.
Maria Malatyńska: Część pejzażu… O Osieckiej
Od pewnego czasu obóz jest pokazywany inaczej: jako miejsce, do którego się pielgrzymuje. Jako sanktuarium męczeństwa, gdzie można i trzeba się modlić, a skupienie i przekazywany sobie wzajemnie znak pokoju stanowią naturalne gesty pamięci.
Maria Malatyńska: Dokumentalne taśmy o Auschwitz
Z kroniki „Głosu Narodu”: „Policja tutejsza odkryła w Krakowie tajną fabrykę znaczków pocztowych, założoną w ostatnich dniach. Podczas rewizji znaleziono znaczne ilości arkuszy marek pocztowych, przygotowanych do puszczenia w obieg. Śledztwo w tej sensacyjnej aferze dobiega końca”.
Krzysztof Jakubowski: Kalendarium krakowskie – kwiecień 1921 r.
Pisanie to jedyna rzecz, która mi się nigdy nie znudziła.
Wiersze zawsze wracają – Adam Zagajewski w nieznanej rozmowie z Elżbietą Wojnarowską
W czasach, gdy kłamstwo i propaganda mają się świetnie, należy honorować odważne, mądre tezy padające w przestrzeni publicznej i tych, którzy je wypowiadają.
Weronika Mirowska, prezeska Fundacji Grand Press w rozmowie z Witoldem Beresiem i Krzysztofem Burnetko
Polskie kino będzie musiało przynajmniej częściowo zastąpić edukację, która upada, będzie musiała być czymś w rodzaju nowego „latającego uniwersytetu”. Ale z tym film da sobie radę. Wszak od początku film był blisko ludzi, odpowiadał na ich niepokoje, przedstawiał im bohaterów, których mogli naśladować, był źródłem informacji, emocji, prawdy.
Maria Malatyńska: Moja piękna utopia
Niechęci Lema do politycznej ostentacji, ale i jednocześnie niechęci do wszelakiego projektowania świata, do prowadzenia go pod jedną sztancę i przestrogi przed totalitarnymi utopiami nie mogą zamaskować nawet rygory surowej cenzury. I tę niechęć pisarza do intelektualnego centralizmu widać właściwie we wszystkich jego najważniejszych tytułach.
Witold Bereś: Stanisław Lem a System (w stulecie urodzin)
