Opowieść Michała Milczarka jest bardzo osobista. Celem jego podróży są miejsca, do których nie ma po co docierać. Panuje tam nuda, rozpościerają się góry w kolorze moro. Wrażliwy czytelnik powinien w zasięgu mieć jakieś antydepresanty.
Janusz M. Paluch w recenzji Michała Milczarka Donikąd. Podróże na skraj Rosji
– Cokolwiek Miłosz powiedziałby mądrego, to prawie nikogo by dziś nie obeszło. Nie miałoby wpływu na naszą rzeczywistość, która toczy się tą błotnistą koleiną. Bezsilność intelektualistów, poetów to jest coś przytłaczającego. Jedyne, co pozostaje, to nie uczestniczyć w kłamstwie i dawać świadectwo, mówiąc prawdę i protestując.
Jerzy Illg w rozmowie z Witoldem Beresiem (Czesław Miłosz. Zawsze)
– Jestem święcie przekonany, że nie ma już powrotu do świata pełnego arogancji, rozpasania, pewności jutra i pewności siebie. Ocali nas jedynie pamięć i wyobraźnia
– mówi prof. Adam Wodnicki w rozmowie z Magdą Huzarską-Szumiec (Koniec naszego świata)
Prof. Lidia Tomkiewicz-Pająk: Moi pacjenci są najlepszym przykładem na niebywały postęp medycyny i farmakologii. Wielu z nich żyje zupełnie normalnie, bez większych ograniczeń.
Magdalena Oberc: Darowany czas (24 godziny z życia lekarza)
Zamknięci w domach – oglądamy. Zaległości, nowości, alternatywę, seriale z Netflixa. Do wyboru, do koloru. Przymusowa kwarantanna prowokuje zbliżenie do kina. Moje wybory są niepokorne. Sięgam po klasykę, powracam do starych, pięknych polskich seriali które oglądałem w dzieciństwie. W ten sposób obejrzałem Dom Jana Łomnickiego. To niedościgła lekcja historii o mnie. Tak, o mnie, bo ja, jak wszyscy, też jestem stąd, z kamienicy na Złotej, chociaż miała inną nazwę, była początkowo blokiem z wielkiej płyty, potem jeszcze czymś innym. Jestem z serialu Dom.
Łukasz Maciejewski, To nasz Dom (Uciecha z kina Wolność)
Wyobraźmy więc sobie taki właśnie obraz: szeroka plaża – taka ona u nas jest zawsze, zwłaszcza gdy nie jest zapełniona kolorowymi parawanami, gdy nie stoją budki ratowników, gdy nie ma „obozowisk”, „grajdołków”, nadmiaru wczasowiczów, mnóstwa głośnych dzieci… Jest pusto. Są wydmy. Cudowne, nieuporządkowane w swoim przemieszaniu piasku i różnej wielkości kępek trawiastych. Jest pustka i cisza.
Maria Malatyńska, Wakacje nad morzem, Kamera na Kraków
Nie stoję z tymi, co wieszczą moralną odnowę społeczeństwa, ani też z tymi, którzy zapowiadają kompletną zagładę, tyle że wedle bardzo stanowczego klucza. Tak jest, widzę tę zagładę – jest z nami od dawna.
Jerzy Pilch, Cytatów kilka. Z felietonów „Nie tylko o Cracovii”
Podróż zaczyna się przed wyruszeniem. Nim staniemy na włoskiej ziemi, mamy w oczach gotową kliszę, przez którą będziemy na nią patrzeć. Sklejoną z różności: z kadrów „górnych” i „ziemskich” – istotnych, nieistotnych, oryginalnych, banalnych.
Katarzyna Włodyka De Simone, Podróż NEL BLU DIPINTO DI BLU
– Porusza mnie sztuka, która wzbogaca świat, uzupełnia go, zmienia. Wiem, czuję, że jest coś więcej niż zwykłe, szare życie. Zajmuję się pisaniem, ale nie jestem w stanie wyrazić świata, jest go za dużo, jest poza słowami, zbyt skomplikowany, wielowymiarowy, nie do ogarnięcia. Pisząc, próbuję stworzyć swój fragment tego świata.
Gaja Hajdarowicz w rozmowie z Elżbietą Wojnarowską
