Nic nie ginie to zatem coś w rodzaju psychoterapii. Dla bohaterów, także dla widza.
Psychoterapia to jednak bardzo nietypowa. Metodologia jest wadliwa, a efekty iluzoryczne. Chodzi o potrzebę zrozumienia siebie, zrozumienia, że owo mityczne szczęście, za którym rzekomo wszyscy tęsknimy, jest w istocie czymś nieprawdziwym, niemożliwym do spełnienia.
Łukasz Maciejewski – recenzja z filmu Nic nie ginie
24 stycznia 1935 roku w Krakowie rozpoczął się proces tzw. szajki prasowych szantażystów. Główny oskarżony Łoboda wpadł na pomysł, że na stronach „Wolnego Słowa” będzie zamieszczał niepochlebne artykuły o bogatych przedsiębiorcach, kupcach, restauratorach i bankierach, a następnie będzie brał od nich pieniądze za opublikowanie sprostowania.
Opr. Magda Huzarska-Szumiec: Linia A–B Retro
Prof. Lidia Tomkiewicz-Pająk: Kiedy umiera mój pacjent, tłumaczę sobie, że zrobiliśmy dla niego wszystko, co mogliśmy. Daliśmy mu dodatkowy czas.
Magdalena Oberc: Darowany czas (24 godziny z życia lekarza)
Jako dziecko od najmłodszych lat wychowywane wśród kotów nie mogłabym zacząć przygody z literaturą od książek, w których te nie grałyby głównej roli. Kocich historii było wiele, kotom wszak przygód nigdy nie brakowało. Najlepsze kocie bajki wymyślał tata – aż żal, że jeszcze wtedy nie potrafiłam pisać. Brygada kotów pilnujących sklepu pana Władka przed złodziejami mogłaby śmiało zostać bohaterem niejednej powieści przygodowej dla dzieci.
Marta Gruszecka, Wielka odpowiedzialność za małego czytelnika
A gdyby tak spojrzeć okiem turysty na Przegorzały? Wszyscy znamy bajkową willę Adolfa Szyszko-Bohusza i zamek ze wspaniałym widokiem na Wisłę, ale rzadko wspomina się o tym, że tuż obok zobaczymy jeden z najlepszych przykładów brutalizmu w polskiej architekturze, czyli Kolegium Polonijne UJ.
Agata Małodobry (historyczka sztuki), Magiczne miejsca Krakowa, Kraków. Nieodkryty
Lewicowość Jaremianki to pewna pryncypialność i wrażliwość, wyczulenie na różnice, chęć reagowania na nierówności społeczne, bycie odpowiedzialnym za innych.
Agnieszka Dauksza w rozmowie z Januszem M. Paluchem, Gdzie jest Maria Jaremianka?
– Jaki sens ma życie, w które wkładamy wyłącznie gorycz? Jeśli życie, to tylko z radością.
Agnieszka Kosińska w rozmowie z Sylwią Anną Pyzik
To specyficzny horror. Będą się dobrze bawić na nim ci, którym nie przeszkadzają hektolitry czerwonej farby i zmasakrowane części ludzkiego ciała.
Magda Huzarska-Szumiec o filmie W lesie dziś nie zaśnie nikt
Osoby niesłyszące i posługujące się językiem migowym wyrażają emocje w sposób o wiele bardziej ekspresyjny. Mają w sobie niespotykaną uważność na mimikę twarzy, gestykulację i mowę ciała innych osób. To wszystko przekłada się na nową gamę środków teatralnych, które można stosować na scenie. Osoby z wadami słuchu tworzą nowy język dla teatru.
Wszystkie drogi prowadzą do ciszy (Z Dominiką Feiglewicz rozmawiał Dominik Jedliński)
