Gdyby przyjąć zasadę apolityczności artysty, to powinniśmy odtąd malować, pisać i śpiewać wyłącznie o łąkach kwietnych, niebie błękitnym i niespełnionej miłości.
Polska bez immunitetu (Ziemowit Szczerek w rozmowie z Pawłem Stachnikiem)
W pomyśle wydania wspomnień Zofii Skąpskiej utwierdzili mnie Józef Hen, Wiesław Myśliwski i Eustachy Rylski. To dokument okresu, w jakim przyszło Babci żyć, wnikliwy portret Polski i Polaków z perspektywy wrażliwej nie tylko obserwatorki, ale uczestniczki przebiegu dziejów kraju. Ta swoista saga rodzinna obejmuje aż pięć pokoleń, sięgając w dygresjach do połowy XIX wieku – mówi Rafał Skąpski.
Krzysztof Jakubowski, O Galicji, pamięci i pokoleniowej więzi
Mimo błędów niskobudżetowy REN w konwencji SF mówi więcej i głębiej o rodzinie, macierzyństwie i chorobie niż niejeden duży tytuł z gwiazdorską obsadą.
Łukasz Maciejewski, recenzja z filmu REN
Za najlepszego w Krakowie tłumacza zachodnich hitów bluesowych uchodził Wiesław Dymny, choć, prawdę mówiąc, nie znał za bardzo angielskiego.
Jerzy Armata, Z bluesem w Krakowie
– To było na Rynku, gdzieś w okolicach „Noworola”, kawiarni Noworolskiego. Nagle, jak piorun z jasnego nieba, pojawiła się myśl – ja tu muszę mieszkać. Nie, że się zakochałam w jakimś wykładowcy czy studencie. Nie. Ja się zakochałam w mieście.
Krystyna Zachwatowicz-Wajdowa w rozmowie z Witoldem Beresiem i Krzysztofem Burnetko (Kraków – moje olśnienie)
– Snobizm intelektualny, jeśli weźmiemy pod uwagę taki fenomen, jest zdecydowanie lepszy niż akceptowana ignorancja. To szlachetniejsze, jeśli prestiż osoby buduje znajomość literatury, a nie – na przykład – marki ciuchów.
Wojciech Ligęza w rozmowie z Elżbieta Wojnarowską (Pępkocentryzm tylko nudzi)
– … i nagle słyszę Miłosza za plecami: „Jednak szczęście jest dostępne!”. Myślę sobie: „Kurczę, mieć 90 lat i wygłosić taką sentencję. Przecież to jest cudowne”. Odwracam się, a on to mówi wpatrzony w zmrożony kieliszek wódki i w śledzia w śmietanie.
Jerzy Illg w rozmowie z Witoldem Beresiem (Czesław Miłosz. Zawsze)
Reporter „IKC” dzielił się taką oto refleksją: „Dzisiejszy Kraków w niedzielę przedstawia się niepomiernie korzystniej od tego sprzed lat np. sześciu. Przede wszystkim znikły obrzydliwe ogródki podmiejskie na wzór małych mieścin szwabskich, gdzie obywatele kiwali się całymi godzinami nad kuflami piwa lub tańcem uprawiali niewykwintny flirt z pięknościami od rondla i szczotki. Kraków staje się większym miastem i już nie znosi tandety importowanej z Wiednia. Niedługo powiemy, że Kraków umie się bawić”.
Krzysztof Jakubowski: Kalendarium krakowskie – czerwiec 1920 roku
Naucz się robić jedną rzecz naraz, ale w pełni i świadomie. Skup się na tu i teraz.
Witold Bereś O spokoju wewnętrznym (Haiku a zen)
