W okresie Bożego Narodzenia chętniej niż kiedy indziej wspominamy i marzymy. Siadamy przy wigilijnym stole z bliskimi, wspominamy tych, którzy odeszli, zastanawiamy się, jak spożytkowaliśmy dane nam dni i tygodnie. Wielu z nas od dawna wie, że pomagając, nie marnujemy nawet sekundy. Przeciwnie, darowujemy komuś radość, trochę lepszy czas w życiu. I jak mówi pan Wojciech, nie ma znaczenia, czy dołożymy do puli milion złotych czy znacznie, znacznie mniej. Liczy się otwarte, współczujące serce.
Majka Lisińska-Kozioł: Każdy ma swój wehikuł czasu. O zegarmistrzu Wojciechu Strojnym

Wszystko mam. Psa mam, dziewczynę mam, mieszkanie mam, parę zespołów. O czym mam marzyć?
Więcej groteski jest, owszem. Z Marcinem Świetlickim rozmawiali Witold Bereś i Krzysztof Burnetko

Jeśli uzmysławiamy sobie rozmiar odległości, te miliony lat świetlnych i naszą w tym bezkresie, samotność… Jesteśmy cholernie samotni w kosmosie! I w dodatku obdarzeni świadomością tej samotności.
Naprawdę gwiazdorzę. Ewa Kozakiewiczowa rozmawia z Radkiem Krzyżowskim

Los tych dziewczyn nie był godny pozazdroszczenia, co opisała najlepiej Gabriela Zapolska w Moralności pani Dulskiej. Ale nie ma się czemu dziwić, gdy uświadomimy sobie, że ustanowione jeszcze w galicyjskim zaborze prawo dopuszczało kary cielesne dla służących, choć „umiarkowane i nieszkodliwe dla zdrowia”.
Magda Huzarska-Szumiec: Kaśki, Maryśki, Hanki…, czyli panny do obowiązku w krakowskich domach

Na Boże Narodzenie i na kolejny rok mam jedno życzenie, które kieruję do Państwa. Przy stole – wigilijnym, pandemicznym czy metaforycznym i codziennym – traktujcie chorych czy niepełnosprawnych – swoich bliskich, znajomych czy nieznajomych, których są całe rzesze – normalnie.
Kinga Strzelecka-Pilch: Metr dwadzieścia