Przez kilkadziesiąt lat myślałem, że wiem o literaturze prawie wszystko, bo czytałem dużo tekstów literackich i rozpraw naukowych na temat literatury. Kiedy zacząłem pisać, musiałem wiele swych naukowych przekonań zweryfikować.
Krzysztof Zajas, pisarz i filolog w rozmowie z Januszem Paluchem (Pokazywać język za plecami)
„Maluję wyłącznie Polskę, bo jestem człowiekiem chorym na Polskę. Mogę żyć i pracować tylko tutaj. Gdzieś w świecie najpewniej zgłupiałbym do reszty, zmarniał i wreszcie umarł z tęsknoty” – mawiał Jerzy Duda-Gracz.
Magda Huzarska-Szumiec o malarstwie Dudy Gracza (Czułość ukryta za gębą)
– Z reżyserami często jest tak, że to nie oni znajdują temat na film, ale to temat do nich przychodzi.
Maciej Pieprzyca podczas finału Konkursu Portrety 2019 w relacji Magdy Huzarskiej-Szumiec (Biografie – wyzwanie pasjonujące)
W Zakładzie dr. Chlumský’go ćwiczyli głównie synowie i córki krakowskich profesorów, arystokracji i okolicznego ziemiaństwa. Ćwiczenia były koedukacyjne. Znana satyryczka Magdalena Samozwaniec przybytek doktora Chlumský’ego określiła jako dziwną salę tortur, gdzie huczały przerażające żelazne aparaty, które bądź to zginały przemocą delikwentów do podłogi, bądź wyciągały im ramiona.
Ewa Danowska, Doktor od masaży (cykl o krakowskich osobliwościach)
Kiedy wszyscy raczej obniżają poziom, starają się za wszelką cenę przypodobać, kokietują publiczność, Majewski podąża inną drogą. Jego kolejne filmy są coraz bardziej introwertyczne, zamknięte na oczywistą interpretację. Majewski szuka widza olśnionego widokiem morza.
Łukasz Maciejewski – recenzja z filmu Dolina Bogów
Opowieść Michała Milczarka jest bardzo osobista. Celem jego podróży są miejsca, do których nie ma po co docierać. Panuje tam nuda, rozpościerają się góry w kolorze moro. Wrażliwy czytelnik powinien w zasięgu mieć jakieś antydepresanty.
Janusz M. Paluch w recenzji Michała Milczarka Donikąd. Podróże na skraj Rosji
Za najlepszego w Krakowie tłumacza zachodnich hitów bluesowych uchodził Wiesław Dymny, choć, prawdę mówiąc, nie znał za bardzo angielskiego.
Jerzy Armata, Z bluesem w Krakowie
– To było na Rynku, gdzieś w okolicach „Noworola”, kawiarni Noworolskiego. Nagle, jak piorun z jasnego nieba, pojawiła się myśl – ja tu muszę mieszkać. Nie, że się zakochałam w jakimś wykładowcy czy studencie. Nie. Ja się zakochałam w mieście.
Krystyna Zachwatowicz-Wajdowa w rozmowie z Witoldem Beresiem i Krzysztofem Burnetko (Kraków – moje olśnienie)
