– Pewnie każdy z nas przeszedł w dzieciństwie infekcję spowodowaną koronawirusem. Są one z nami od setek lat, a znamy je od lat 60. XX wieku – mówi prof. Krzysztof Pyrć. O wirusach wie wszystko, o tym najnowszym, zagrażającym naszemu światu, coraz więcej, bo bada go już od stycznia.
Magdalena Oberc Wirusy są częścią naszego świata (cykl: Obywatele Krakowa)
Przetrwają niekoniecznie najmocniejsi, ale ci, którzy mają w sobie poczucie wspólnoty i miłość – radość życia. To nie jest naiwność. To jest siła natury.
Maria Malatyńska o Siódmej pieczęci (Krótka historia strachu. Cykl: Kamera na Kraków)
Bergmanowska Siódma pieczęć nie jest rejestracją konkretnej zarazy, epidemii odnotowanej w historii. Jest uniwersalnym obrazem świata postawionego naprzeciw sił, których do końca nie rozumie.
Maria Malatyńska o Siódmej pieczęci (Krótka historia strachu. Cykl: Kamera na Kraków)
– Nie przepadam za estetyką prowokacji oraz męczących dekonstrukcji. Drażni mnie nonszalancja. Znalazłem w jednym z tomików zdanie brzmiące tak mniej więcej: „Przeczytałem Biblię, bez większego zainteresowania”. Zastanawiam się, co mogłoby tego młodego pana ewentualnie zaciekawić?
Wojciech Ligęza w rozmowie z Elżbieta Wojnarowską (Pępkocentryzm tylko nudzi)
Namawiałbym do zastanowienia się nad prawdziwą skalą nieszczęścia. Bo jasne, czyjaś nieoczkiwana, przypadkowa śmierć zawsze boli. Regres gospodarczy – również. Ale prawdziwym nieszczęściem jest to, że jako ludzie cywilizacji Zachodu zagubiliśmy własną miarę.
Witold Bereś Bądźmy sobą (tekst na własne urodziny)
– Chyba sam jestem wiecznym dzieckiem, więc potrafię zrozumieć ich zwariowane pomysły (dr hab. Piotr Wojciechowski, chirurg dziecięcy).
Magdalena Oberc – reportaż o jednym dniu w czasach Zarazy w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (Dzieci nie kłamią)
„Gospodyni z kieleckiego, Katarzyna Baran, przemycała na wozie, którym jechała, baraninę. Strażnik przeprowadzający rewizję na rogatce Łobzowskiej, tak energicznie kłuł bagnetem, że przebił babie nogę na wylot” – relacjonował 23 maja reporter „Głosu Narodu”.
PS. Nieistniejąca rogatka Łobzowska stała przy tej właśnie ulic, w sąsiedztwie kościoła św. Szczepana.
Krzysztof Jakubowski – krakowska prasa przed stu laty
Nic nie ginie to zatem coś w rodzaju psychoterapii. Dla bohaterów, także dla widza.
Psychoterapia to jednak bardzo nietypowa. Metodologia jest wadliwa, a efekty iluzoryczne. Chodzi o potrzebę zrozumienia siebie, zrozumienia, że owo mityczne szczęście, za którym rzekomo wszyscy tęsknimy, jest w istocie czymś nieprawdziwym, niemożliwym do spełnienia.
Łukasz Maciejewski – recenzja z filmu Nic nie ginie
