Kiedy kobieta spotyka mężczyznę, tego mężczyznę, najczęściej poprawia włosy, niedbale wypuszczony kosmyk zakłada za lewe ucho, albo wypuszcza niedbale kosmyk z nisko upiętego koka – to zależy już od charakteru.
Kinga Strzelecka, Kiedy kobieta spotyka mężczyznę
Nie powstała w Polsce powieść kampusowa, uniwersytecka (bo i kampusów nie było…) tak wspaniała jak pod piórem Davida Lodge’a i innych Anglosasów. A to przecież wyjątkowo zabawne środowisko, kipiące konfliktami, marzeniami, zawiściami.
Oby nie zatopił nas pandemiczny socrealizm (z prof. Martą Wyką rozmawiała Elżbieta Wojnarowska)
Rywalizacja konkursowa, punkty, statystyki oddalają nas często od tego, co najważniejsze, czyli od muzyki. A sednem konkursu powinno być jak najlepsze przygotowanie repertuaru i zaprezentowanie go na możliwie najlepszym poziomie, żeby poruszyć jurorów i publiczność. Marzyłyby mi się konkursy zbliżone do atmosfery festiwalu, a nie do zawodów sportowych.
Artystyczna codzienność (z Szymon Nehringiem rozmawiała Anna Woźniakowska)
Rozbudowa biurowców, sklepów, apartamentowców zmiotła z mapy kulturalnej stolicy (a i innych polskich miast) wiele ważnych dla polskiej kultury miejsc – w tym kin. Owszem, sale można zbudować na nowo. Ale ich duszy odtworzyć się nie da.
Magda Miśka-Jackowska, O Atlanticu na dziewięćdziesiąte, oby nie ostanie, urodziny
O pisaniu prozy fabularnej myśli większość polonistów. Wyjąwszy tych, którzy wolą w tajemnicy pisać wiersze.
Oby nie zatopił nas pandemiczny socrealizm (z prof. Martą Wyką rozmawiała Elżbieta Wojnarowska)
– Córka pojechała na zwiedzanie do Portugalii do Fatimy. I jak tylko wróciła, to zniknęły jej wszystkie kurzajki. Mało tego, zarzekała się, że już nie chce mieć dzieci. I co, w ciąży jest! A teraz najlepsze. Jak kupowała medaliki pod sanktuarium, to przez pomyłkę sprzedawca dał jej sześć, zamiast pięciu. Dla tego maleństwa nienarodzonego! A przecież nie mógł nic wiedzieć. No i to jest dowód!
– Na co? – dociekała Nina.
– Na to, że koronawirus nie istnieje, ale Bóg tak!
Iga Dzieciuchowicz: Dziennik pandemiczny: Jak zostaliśmy płaskoziemcami
… dla młodych ludzi słowo „muzeum” miewa wydźwięk zdecydowanie pejoratywny. Myśląc o przyszłości takich instytucji jak nasza musimy uczyć się komunikować z tą grupą publiczności. Dlatego między innymi coraz zuchwalej korzystamy ze skrótu MuFo od Muzeum Fotografii. Od lat łamiemy, podobnie jak wiele polskich placówek muzealnych, konwencje, które zapewne pracowały na negatywny odbiór muzeów.
MuFo łamie konwencje (z Markiem Świcą rozmawiała Ewa Kozakiewiczowa)
Zapewne zaczną postawać powieści w stylu Herberta George’a Wellsa. O wojnie światów, o nowych ludziach? Ludzie jak bogowie? Ale powstanie też dużo pamiętników i dzienników z okresu pandemii. Ich poziom artystyczny będzie różny. Temat jest słuszny, ale oby nie zatopił nas pandemiczny socrealizm.
Oby nie zatopił nas pandemiczny socrealizm (z prof. Martą Wyką rozmawiała Elżbieta Wojnarowska)
Osoby niesłyszące i posługujące się językiem migowym wyrażają emocje w sposób o wiele bardziej ekspresyjny. Mają w sobie niespotykaną uważność na mimikę twarzy, gestykulację i mowę ciała innych osób. To wszystko przekłada się na nową gamę środków teatralnych, które można stosować na scenie. Osoby z wadami słuchu tworzą nowy język dla teatru.
Wszystkie drogi prowadzą do ciszy (Z Dominiką Feiglewicz rozmawiał Dominik Jedliński)
Kategoria narodowości w zetknięciu z muzyką Chopina przestaje mieć znaczenie. Słuchając największych, nie szukam niemierzalnego i właściwie nieistniejącego „chopinowskiego stylu”, ale indywidualności i wrażliwości.
Mateusz Borkowski, Chopin ma sens!
