Michał Komar: Według badań Programme for International Student Assessment co szósty polski magister jest dotknięty analfabetyzmem funkcjonalnym, 40 procent obywateli RP umie składać litery, ale nie rozumie czytanego tekstu. Antyklasiści! Oto dla was pole dla działania!
Kraków do komunizmu po prostu nie pasuje. Nie pasuje zresztą do żadnej dyktatury. Tu panuje Wyspiański – polskie powietrze w Krakowie ma inny smak. Osobny, odrębny, a jednak najbardziej polski.
Krzysztof Materna: W Krakowie panuje wciąż rodzaj artystycznej pychy i nonszalancji, który wywodzi się z czasów mojej młodości. Ówcześni twórcy ostentacyjnie nie dbali o pieniądze. Dzisiaj też siedzą w kawiarniach i opowiadają, że ludziom z Warszawy chodzi wyłącznie o kasę, a w Krakowie to się robi prawdziwą sztukę.
Marcin Celiński: Jest coś, co by łączyło Warszawę z Krakowem: pewne zachowania tej władzy oburzają nas po równo. I takim zachowaniem na pewno jest przerabianie świadomości narodowej. To dotyczy i was – mieszczan, i nas – lekkoduchów. Próbuje nam się wtłoczyć sztuczne konstrukcje, usiłuje się budować bohaterów.
Odległość z Krakowa do Warszawy w linii prostej to 295 kilometrów. Cóż to za dystans, kiedy ciała niosą skrzydła namiętności, a umysł łechtają pióra intelektualnej przygody. Ten tekst nie będzie przyzwoity. Ale nie może być inaczej, kiedy piszemy o miłości, która połączyła dwa miasta i dwoje wyjątkowo bezpruderyjnych ludzi – Irenę Krzywicką i Tadeusza Boya-Żeleńskiego.
Poniedziałek. Naraz – on znów wchodzi popołudniem na ganek, naciska klamkę, otwiera drzwi domu i znika w mroku przedpokoju. On tutaj? Jakim cudem? On w kapeluszu, bohater innej bajki, i ganek nie ze świata błota i milczących demonów w kapturach, i obca temu światu klamka, i obce drzwi, i przedpokój – cudem jakiego systemu naczyń połączonych wszystko to nagle zjawia się tutaj, wewnątrz zdjęcia starego przedstawienia o diable, co się powiesił?
Justyna Kwarcińska, dyrygentka i kierownik artystyczny Orkiestry Kameralnej Uniwersytetu Jagiellońskiego „All In Orchestra”: Orkiestry nie lubią dyrygentów, którzy udają nieomylnych. Jeśli widzą, że znasz dobrze partyturę i wiesz, czego chcesz, potrafią wybaczyć błąd. Bywają bezlitośni, gdy dyrygent przychodzi na próbę nieprzygotowany.
Scenografii do tego tekstu nie trzeba było wymyślać. Wybudowała się sama, i to całkiem realnie, przy ul. Zamoyskiego 50, tam gdzie kiedyś było kino Wrzos. Autorka tekstu miała więc ułatwione zadanie. Nie musiała kombinować, w jakim klimacie utrzymać tę opowieść, jak obudować narrację, jak stopniować napięcie. Wystarczyło użyć kilku prostych teatralnych środków, by historia snuła się sama, a jej bohater zebrał na koniec zasłużone oklaski.
Ziemowit Szczerek: Myśl PiS-u o państwie jest w istocie totalitarna: jednostka niczym, jednostka zerem, najważniejsza jest wspólnota.
Adam Bodnar: Nie będzie w Polsce zmiany, jeżeli nie będzie kontynuowana wielka praca na poziomie wartości i uporczywego tłumaczenia, dlaczego państwo normalne, europejskie, oparte na przyjętych przez cały świat wartościach jest nam potrzebne.
