6 maja 1970 roku w galerii Pałacu Pugetów zaprezentowano 160 kobiecych aktów. Na plakatach wystawy „Venus” widniała adnotacja: „Wstęp od lat 16”. Zdjęcia oglądało dziennie kilkaset osób. Niebawem kilka fotogramów skradli nieznani sprawcy.
6 maja 1970 roku w galerii Pałacu Pugetów zaprezentowano 160 kobiecych aktów. Na plakatach wystawy „Venus” widniała adnotacja: „Wstęp od lat 16”. Zdjęcia oglądało dziennie kilkaset osób. Niebawem kilka fotogramów skradli nieznani sprawcy.
6 maja 1970 roku w galerii Pałacu Pugetów zaprezentowano 160 kobiecych aktów. Na plakatach wystawy „Venus” widniała adnotacja: „Wstęp od lat 16”. Zdjęcia oglądało dziennie kilkaset osób. Niebawem kilka fotogramów skradli nieznani sprawcy.
Stworzyłem sobie w Krakowie coś w rodzaju mapy drzew, które lubię odwiedzać. Robię to zwłaszcza wiosną, kiedy budzą się po zimowym odpoczynku, ale też o innych porach roku, by móc patrzeć, jak się zmieniają.
Prof. Adam Wodnicki: Jestem święcie przekonany, że nie ma już powrotu do świata pełnego arogancji,rozpasania, pewności jutra i pewności siebie. Ocali nas jedynie pamięć i wyobraźnia.
W tym trudnym dla ludzkości okresie pandemii i globalnych zmian klimatycznych przyjmijmy nowy katechizm na XXI wiek, pamiętając, że to greckie słowo „katichitikós” oznacza po prostu „nauczanie”.
Kryzys klimatyczny stał się faktem. Problem jest złożony, ale odpowiedzialność wspólna. Można wychodzić na ulice, złorzeczyć na rządy i korporacje. Albo zacząć od siebie.
„Zarazy są w istocie sprawą zwyczajną, ale z trudem się w nie wierzy, kiedy się na nas walą. Na świecie było tyle dżum, co wojen. Mimo to dżumy i wojny zastają ludzi zawsze tak samo zaskoczonych” – komentuje narrator w Dżumie Camusa.
Aż do XVI wieku nie rozróżniano poszczególnych chorób zakaźnych. Stąd pojęcie „morowe powietrze” obejmowało zarówno tyfus i cholerę, jak i ospę. Ówczesne epidemie określano też często wspólnym mianem „dżumy”, bo to ona trapiła najczęściej.
Jest 5 marca, czwartek. Kiedy wchodzę po godzinie 15 do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie, spotykam tłum oczekujących na swoją kolej rodziców z dziećmi. Małe dzieci układają klocki w kąciku zabaw, rodzice i dziadkowie siedzą ciasno na krzesłach pod ścianami. Dwa tygodnie później miejsce to będzie niemal puste.
